Monday 21 July 2008

Ο Έτσι και η Μαρία (συνέχεια)


Ο Έτσι και η Μαρία πάνε χρόνια πίσω...

Η Μαρία νόμιζε πως όλα τελειώσανε με την αναχώρηση του Έτσι για την Πάτρα, αλλα... έκανε λάθος.
Τα πράγματα μπορούσαν να γίνουν ακόμα χειρότερα απο ότι φανταζότανε.
Είχε στο μυαλό της ατέλειωτες, μοναχικές, βροχερές χειμωνιάτικες νύχτες... Σιωπηλά Σαββατοκύριακα και ατέλειωτα, βαρετά απογεύματα στο γυμναστήριο.
Είχε στο μυαλό της οτι θα μείνει μόνη...
Δεν της είχε περάσει όμως απο τη σκέψη οτι εκτός απο μόνη, θα είναι και μισή ταυτόχρονα....
Ο Έτσι μετακόμισε με την Κατερίνα στην Πάτρα. Η επικοινωνία τους άρχισε να αραιώνει και όλα όσα είχε τρομαγμένη προβλέψει η Μαρία έπαιρναν την θέση τους σιγά σιγά. Το έπαιρνε απόφαση οτι όλα τελειώνουν και οτι πρέπει να συνεχίσει τη ζωή της και να βρεί καινούριους φίλους, καινούρια ενδιαφέροντα, καινούρια πράγματα να πάρουν τη θέση των παλιών.
Και τότε συνέβη.!!
Ο Έτσι και η Κατερίνα ήρθανε για επίσκεψη στο σπίτι της μια μέρα. Θα μένανε για το σαββατοκύριακο. Κάτι δουλειές.... Κάτι για διασκέδαση, κάτι που το σπίτι ήταν κοντά σε όσα ήθελαν να κάνουν...
Προς στιγμήν η Μαρία χάρηκε. Που θα τον έβλεπε μετά απο τόσο καιρό ξανά.
Ετοίμασε προσεκτικά το σπίτι, καθάρισε κάθε γωνιά του σχολαστικά, τους έστρωσε καθαρά σεντόνια και μαγείρεψε το αγαπημένο του φαγητό. Βασικά δεν ήταν το αγαπημένο του φαγητό, αλλά αυτό εκείνη το πετύχαινε καλά, οπότε αποφάσισε να μην ρισκάρει καινούριες συνταγές σήμερα. Αγόρασε λουλούδια και έβαλε στο σαλόνι και αρωματικά παντού για να μυρίζει άνοιξη όλο το σπίτι.
Όταν επιτέλους τελείωσε, ετοιμάστηκε και κάθισε στο σαλόνι περιμένοντας υπομονετικά τους μουσαφίριδες.
Το κουδούνι χτύπησε και η Μαρία έτρεξε να ανοίξει την πόρτα.
Ο Έτσι.... και η Κατερίνα...
Δεν άλλαξαν καθόλου.... Όλα είναι όπως ακριβώς τα θυμάται...
Μόνο.... Μόνο που το συναίσθημα που την πλημμυρίζει βλέποντάς τους δεν είναι χαρά... Το συνειδητοποιεί και προσπαθεί να κρυφτεί πίσω απο ένα τεράστιο ψέυτικο χαμόγελο. «Καλωσήρθατε! Είχατε καλό ταξίδι;» τους ρωτάει. Απαντάνε κάτι τυπικό... Μιλάνε ταυτόχρονα ή της φάνηκε; Συμπληρώνουν ο ένας τη σκέψη του άλλου; Ίσως της φάνηκε....
Περνάνε στο σαλόνι... Κάθονται στον καναπέ. Ο Έτσι δίπλα στην Κατερίνα και εκείνη στην καρέκλα απέναντύ τους. Η Κατερίνα του πιάνει το χέρι και η Μαρία νοιώθει οτι η καρδιά της χάνει ένα χτύπο... Μετά χωρίς λόγο και αφορμή, αρχίζει να χτυπάει όλο και πιο γρήγορα. Ένα αίσθημα πανικού την πλημμυρίζει... Εκείνο το τεράστιο ψεύτικο χαμόγελο αρνείται πεισματικά να μείνει στη θέση του. Θέλει να φύγει!!! Να πάει που; Δεν ξέρει... Μα το μόνο που χωράει στο μυαλό της είναι να φύγει!! Να φύγει!!
Σηκώνεται να πάει στην κουζίνα να φέρει κάτι να πιούνε. Ουφ... Καθώς απομακρύνεται η καρδιά της πάει να επιστρέψει στο φυσιολογικό της χτύπο ξανά.
Ανοίγει το ψυγείο και νοιώθει κάποιον πίσω απο την πλάτη της. Ο Έτσι ήρθε να βοηθήσει. Χωρίς να το σκεφτεί, αφήνει το ψυγείο ανοιχτό και πέφτει στην αγκαλιά του. «μου έλειψες!» του λέει... Εκείνος δεν μιλάει.... Την σφίγγει.
Ενα κύμα ζέστης ανεβαίνει απο τα δάχτυλα των ποδιών της μέχρι το κεφάλι και νοιώθει κάθε κύτταρο του κορμιού της να παραδίδεται στην αίσθηση αυτή.
Ο Έτσι την αφήνει απότομα ακούγοντας την Κατερίνα να κατευθύνεται προς την κουζίνα. «Τι κανετε εδώ;» λέει χαρωπά... «θέλετε βοήθεια;» συνεχίζει...
Η Μαρία της λέει οτι όλα ειναι υπο έλεγχο και σε λίγο θα σερβίρει να φάνε.
Δεν μπορεί να την κοιτάξει στα μάτια.... Γιατι; Γιατι;
Μένει μόνη στην κουζίνα και νοιώθει τα πόδια της να τρέμουν!!
Πρέπει να φύγει!! Να φύγει!!!
Πάει στο σαλόνι τα ποτά και προσποιούμενη οτι είχε ενα ραντεβού που είχε ξεχάσει τελείως, βγαίνει απο το σπίτι και φεύγει... «Δεν θα αργήσω!» τους λέει καθώς ανοίγει την πόρτα. «Σαν στο σπίτι σας!!».
Βγαίνει στο δρόμο και παίρνει μια βαθιά ανάσα κρύο αέρα... και μετά άλλη μία και άλλη μία , μέχρι που νοιώθει λίγο καλύτερα...
Αρχίζει να περπατάει... όλο και πιο γρήγορα, μέχρι που συνειδητοποιεί οτι τρέχει.
Προς τα που πάει; Δεν έχει σημασία. Θέλει μόνο να φύγει!!! Να φύγει μακριά.!!!
Σκέφτεται να πάει στο αεροδρόμιο. Να πάρει ένα αεροπλάνο και να πάει μακριά.
Ή ίσως ένα καράβι... Να φύγει...
Κουράστηκε να τρέχει. Σταματάει.... Κάθεται σε ένα παγκάκι και κλείνει τα μάτια.
Χιλιάδες σκέψεις πλημμυρίζουν το κεφάλι της και.... μία μέσα σε αυτές ... μία μικρούλα σκέψη, την τρομοκρατεί και... αρχίζει να τρέχει ξανά.
Δεν θέλει να σκέφτεται!!!!
Τρέχει... Όσο πιο γρήγορα μπορεί.... Δεν προσέχει που πάει... σκοντάφτει και πέφτει πάνω στο πεζοδρόμιο. Νοιώθει έναν οξύ πόνο στο πόδι και στο χέρι της... Αίματα...
Πονάει απο το πέσιμο και ... συνειδητοποιεί οτι αυτός ο πόνος είναι κατα ένα περίεργο τρόπο ευχάριστος. Βλέπει το αίμα να κυλάει και νοιώθει ανακούφιση....
Τι συμβαίνει;
Το ξέρει. Κατα βάθος το ξέρει... Και δεν θέλει να το δεί.
Είναι ερωτευμένη με τον Έτσι. Πότε τον ερωτεύτηκε; Πως δεν το κατάλαβε;
Είχε πείσει τον εαυτό της οτι είναι φίλοι.... οτι εκείνη δεν μπορεί να του προσφέρει τίποτα παραπάνω... Οτι ο ιππότης με την γυαλιστερή πανοπλία δεν μπορεί να είναι εκείνος....Και να που είναι....
Και να που είναι...
«Και τώρα; Τι κάνουμε τώρα;» Πανικός την πλημμυρίζει ξανά. Πρέπει να γυρίσει σπίτι. Την περιμένουν... Πώς θα τον αντικρύσει; Πώς θα αντικρύσει εκέινη;
Πώς θα της μιλάει φιλικά, ενώ το μόνο που έχει μέσα στο μυαλό της είναι «Είμαι ερωτευμένη με τον Έτσι.»...
Πώς θα αντέξει να κρατήσει αυτό το χαμόγελο για ολόκληρο το σαββατοκύριακο;
......


Συνεχίζεται...

No comments: