Wednesday 1 October 2008

Ο Έτσι και η Μαρία... (συνέχεια 8)




Τον πήρε τηλέφωνο μια μέρα αναπάντεχα. Ακουγόταν κουρασμένη, αγχωμένη, ανήσυχη. Ζήτησε να τον δεί και δεν της αρνήθηκε.
Ήταν κάτι που έπρεπε να ξεκαθαρίσει πια στη ζωή του. Μια εκκρεμότητα. Η Μαρία... Η Μαρία του... είχε γίνει μια εκκρεμότητα που έπρεπε να ξεκαθαρίσει. Δεν μπορούσε να την σκέφτεται πια, ούτε να την αγαπάει. Ήθελε να βάλει ένα τέλος σε όλα αυτά. Να την αφήσει πίσω του, να την ξεχάσει, να μπορέσει να ζήσει τη ζωή του με την Κατερίνα απερίσπαστος. Θα της μιλούσε σήμερα. Θα της έλεγε πως πρέπει να μείνουν μακριά για λίγο. Μέχρι να ξεχάσει.... Μέχρι να μπορεί να ζεί χωρίς την μορφή της να τον στοιχειώνει...
Την είδε εκεί, στο σταθμό των λεωφορείων, λουσμένη σε ένα χρυσό φως να περπατάει προς το μέρος του και ένοιωσε λες και ο κόσμος ολόκληρος εξαφανιζόταν σε κάθε της βήμα. Την κοιτούσε και χανότανε στα μάτια της. Πόσο όμορφη... Πόσο όμορφη...
Έπεσε πάνω του και τον αγκάλιασε. Πόσο την αγαπάει... πόσο του λείπει... Αχ, αν γινόταν να είναι αλλιώς τα πράγματα...
Την έσφιξε όσο πιο δυνατά μπορούσε στα χέρια του, λες και θα του έφευγε αν τα άνοιγε. Ένα μικρό πουλάκι χωμένο βαθιά στην αγκαλιά του. Στην καρδιά του.
Γύρισε το κεφάλι της, το πλησίασε στο μάγουλό του, μπορούσε να νοιώσει την ανάσα της...
«Έτσι... θέλω να σου πώ κάτι...» του ψυθίρισε...
«Δεν χρειάζεται να μου το πείς» της είπε με σταθερή τρυφερή φωνή. «Το ξέρω. ... Κι εγώ σ’αγαπώ».
Πρώτη φορά το ένοιωσε σ’αυτό της το άγγιγμα. Πρώτη φορά το ένοιωσε κι ας το ήξερε κατα βάθος απο καιρό. Κι η Μαρία τον αγαπάει...
Εκείνη τινάχτηκε πίσω και τον κοίταξε με απορία. Κάτι πήγε να πει, μα εκείνος την τράβηξε πάλι πάνω του και την έσφιξε στην αγκαλιά του.
«Πρέπει να φύγεις Μαρία» της είπε λυπημένα.
«Το ξέρω» του είπε αργά...
Γύρισε και έφυγε. Δεν κοίταξε πίσω... Έφυγε... Με το επόμενο λεωφορείο γύρισε Αθήνα.
Εκείνος μπήκε στο αυτοκινητό του και κοιτούσε το πούλμαν να απομακρύνεται σηκώνοντας σκόνη. Άναψε ένα τσιγάρο και έκατσε έτσι, εκεί, να κοιτάει τον ορίζοντα για πολλή ώρα.
Την άφησε να φύγει...
Την αγαπάει και την άφησε να φύγει...
Τον αγαπάει και την άφησε να φύγει...
Αραγε θα μπορέσει ποτέ να συγχωρέσει τον εαυτό του για αυτό; Ή θα βασανίζεται πάντα να μάθει τί θα είχε γίνει αν τολμούσε εκείνη τη στιγμή να αλλάξει όλη του τη ζωή;
Μα δεν μπορεί... Η Κατερίνα τον αγαπάει. Τον έβαλε στο σπίτι της, στην οικογενειακή επιχείρηση. Έχει επενδύσει πάνω του, έχει κάνει όνειρα, σχέδια. Δεν μπορεί να την πληγώσει έτσι. Δεν της αξίζει να την πληγώσει.
Κι αν με την Μαρία μπορεί να είναι αληθινά ερωτευμένος; Κι αν εκεί κρύβεται μια ζωή αληθινή; Κι αν αυτός ο δρόμος , ο δρόμος της καρδιάς του ειναι ο σωστος;
Σκέφτεται οτι εκείνο που πραγματικά τον έσπρωξε να πεί αυτό το «όχι» που του στοίχισε την ψυχή του ήταν μια βαθιά αίσθηση χρέους...
Ίσως δεν θα το μάθει ποτέ...
Συνεχίζεται.....

No comments: