Monday 11 May 2015

Αίμα

Μέσα στο αίμα δεν πεθαίνει η ελπίδα...
Γεννιέται η συντροφικότητα!

Μέσα στο αίμα δεν πνίγεται η ελευθερία...
Γεννιέται η επανάσταση!

Μέσα στο αίμα σου θα γεννηθεί το αύριο.
Χωρίς φόβο! Χωρίς φραγμούς! Χωρίς δάκρυα!


Saturday 21 September 2013

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος



Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν' αγωνίζεσαι για την ειρήνη και για το δίκιο.
Θα βγεις στους δρόμους, θα φωνάξεις, τα χείλια σου θα ματώσουν απ' τις φωνές
το πρόσωπό σου θα ματώσει από τις σφαίρες -μα δε θα κένεις ούτε βήμα πίσω.
Κάθε κραυγή σου μια πετριά στα τζάμια των πολεμοκάπηλων
κάθε χειρονομία σου σα να γκρεμίζεις την αδικία.
Δεν πρέπει ούτε στιγμή να υποχωρήσεις, ούτε στιγμή να ξεχαστείς.
Είναι σκληρές οι μέρες που ζούμε
Μια στιγμή να θυμηθείς τα παιδικά σου χρόνια
αφήνεις χιλιάδες παιδιά να κομματιάζονται την ώρα που παίζουν ανύποπτα στις πολιτείες
μια στιγμή αν κοιτάξεις το ηλιοβασίλεμα
αύριο οι άνθρωποι θα χάνονται στην νύχτα του πολέμου
έτσι και σταματήσεις μια στιγμή να ονειρευτείς
εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα θα γίνουν στάχτη κάτω απ΄τις οβίδες
δεν έχεις καιρό
δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
μπορεί να χρειαστεί ν' αφήσεις τη μάνα σου, την αγαπημένη ή το παιδί σου.
Δε θα διστάσεις.
Θ' απαρνηθείς την λάμπα σου και το ψωμί σου
θ' απαρνηθείς τη βραδινή ξεκούραση στο σπιτικό κατώφλι
για τον τραχύ δρόμο που πάει στο αύριο.
Μπροστά σε τίποτα δε θα δειλιάσεις και ούτε θα φοβηθείς.
Το ξέρω, είναι όμορφο ν' ακούς μια φυσαρμόνικα το βράδυ, να κοιτάς εν' άστρο, να ονειρεύεσαι
είναι όμορφο σκυμμένος πάνω απ' το κόκκινο στόμα της αγάπης σου
να την ακούς να λεει τα όνειρα της για το μέλλον.
Μα εσύ πρέπει να τ' αποχαιρετήσεις όλ' αυτά και να ξεκινήσεις
γιατί εσύ είσαι υπεύθυνος για όλες τις φυσαρμόνικες του κόσμου, για όλα τ' άστρα, για όλες τις λάμπες και για όλα τα όνειρα
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
μπορεί να χρειαστεί να σε κλείσουν φυλακή για είκοσι ή και περισσότερα χρόνια
μα εσύ και μες στη φυλακή θα θυμάσαι πάντοτε την άνοιξη, τη μάνα σου και τον κόσμο.
Εσύ και μες απ' το τετραγωνικό μέτρο του κελιού σου
θα συνεχίζεις το δρόμο σου πάνω στη γη.
Θα σηκώνεις στους ώμους σου τους σκοτωμένους απεργούς απ' τα σοκάκια του Καρφ-ελ-Νταουάρ
θα βρέχεις τα χείλια των μαστιγωμένων μαύρων στο Γιοχάνεσμπουργκ
μαζί με τα πεινασμένα πλήθη θα ζητωκραυγάζει στους δρόμους της Τεχεράνης.
Κι όταν μες στην απέραντη σιωπή, τη νύχτα
θα χτυπάς τον τοίχο του κελιού σου με το δάχτυλο
απ' τ' άλλο μέρος του τοίχου θα σου απαντάει η Ισπανία.
Εσύ, κι ας βλέπεις να περνάν τα χρόνια σου και ν' ασπρίζουν τα μαλλιά σου
δε θα γερνάς.
Εσύ και μες στη φυλακή κάθε πρωί θα ξημερώνεσαι πιο νέος
αφού όλο και νέοι αγώνες θ' αρχίζουμε στον κόσμο
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
μπορεί να χρειαστεί να πεθάνεις
για να ζήσουν οι άλλοι.
θα πρέπει να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό.
Αποβραδίς στην απομόνωση θα γράψεις ένα μεγάλο τρυφερό γράμμα στη μάνα σου
θα γράψεις στον τοίχο την ημερομηνία, τ' αρχικά του ονόματός σου και μια λέξη: Ειρήνη
σα νάγραφες όλη την ιστορία της ζωής σου.
Να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό
να μπορείς να σταθείς μπροστά στα έξη ντουφέκια
σα να στεκόσουνα μπροστά σ' ολάκερο το μέλλον.
Να μπορείς, απάνω απ' την ομοβροντία που σε σκοτώνει
εσύ ν' ακούς τα εκατομμύρια των απλών ανθρώπων που τραγουδώντας πολεμάνε για την ειρήνη.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος


πηγή: Τάσος Λειβαδίτης, «Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος», Ο άνθρωπος με το ταμπούρλο, Κέδρος, Αθήνα 1956, σ. 18-20

Thursday 25 July 2013

Παντού μικρές πληγές...



Υπάρχουν παντού μικρές πληγές... Γρατσουνιές που ξαφνικά πονάνε....

Κοιτάζω μέσα μου τα ράμματα να ανοίγουν και το αίμα να τρέχει. Βάζω το χέρι να καλύψω την πληγή. Ένστικτο....

Και μετά το βγάζω και κοιτάω το αίμα να τρέχει. Πονάει...

Χαμογελώ και ένα δάκρυ τρέχει από τα μάτια μου. Πέφτει πάνω στην πληγή και απλώνει το αίμα στο πάτωμα.

Τρόμος!!

Τόσα χρόνια σ'αγαπώ... τόσα χρόνια σε πληγώνω, με πληγώνεις, με γιατρεύεις... με πονάς και με κάνεις να χαίρομαι.

Αυτή η πληγή μοιάζει να είναι διαφορετική... Το άγγιγμα σου δεν σταματάει το αίμα...

Friday 19 April 2013

Φυσάει απόψε περασμένους έρωτες




Να βιαστώ να ξεκουμπώσω
το πουκάμισό σου,
να φιλήσω το πρόσωπό σου,
ν’ αγγίξω το σώμα σου.
Να βιαστώ να σ’ αγαπήσω
καταχωρώντας σε
στο μητρώο των άστρων.
Κι αύριο,
σαν ξημερώσει,
να σε κάνω ποίημα.

Θέλω τον έρωτά σου
στο χρόνο του τον ενεστώτα,
οριστικό και αμετάκλητο,
δίχως υποτακτικές υπεκφυγές,
αμφίβολους αορίστους
και μέλλοντος κατ’ εξακολούθηση.
Θέλω τον έρωτά σου
μικρή παθητική
μετοχή,
παραδομένο
εξαρτημένο
θυμωμένο,
να μεταγγίζεσαι ολάκερη
ως τον τελευταίο σπασμό
και να σου γνέφω
κι άλλο.
Θέλω τον έρωτά σου
εξουσία κι επανάσταση.




Ελένη Μαυρογονάτου

Sunday 7 April 2013

Αμφιβολια....

Αναρωτιέμαι αν είμαι εδώ,
μήπως το χώμα που πατώ
είναι από σκέψη μόνο.
Αν ό,τι βλέπω είν’ υπαρκτό,
ή μια εικόνα στο μυαλό,
μια μάχη με το χρόνο.

Κι αν ειν’ τα χείλη σου γλυκά
και τα φιλιά σου αληθινά,
ή είσαι μόνο αέρας.
Αν κάθε βράδυ είσαι εδώ,
ή αν αγκαλιάζω το κενό
μιας ακόμα μέρας.

Αναρωτιέμαι αν ό,τι ζω
έχει ένα νόημα κρυφό
ή είναι μια απάτη.
Αν έχω μέσα μου θεό,
ή ένα τίποτα στεγνό
και μια ελπίδα σκάρτη.




Στίχοι: Αλέξανδρος Εμμανουηλίδης

Μουσική: Αλέξανδρος Εμμανουηλίδης

Saturday 6 April 2013

Dancing clouds


Κοιτάζω έξω απο το παράθυρο τα σύννεφα να χορεύουν και σκέφτομαι...
Ο καιρός περνάει τόσο γρήγορα... 

Είπες για μια στιγμή μόνο θα σταθείς να ξαποστάσεις και περάσαν μήνες!
Εδώ ... να κοιτώ έξω απο το παράθυρο τα σύννεφα να τρέχουν...

Θέλω να ξεκινήσω αυτή τη ζωή που ονειρεύομαι μα το μόνο που κάνω είναι να επιβιώνω...
Κοιτώ τα σύννεφα και σκέφτομαι...
κοιτώ τα σύννεφα και απελπίζομαι...
Ο καιρός τρέχει πιο γρήγορα απο μένα. Πώς θα τον προλάβω;

Μήνες χαμένοι... τόσος δρόμος μπροστά να καλύψω.
Σταματήστε!!!

Τα χρόνια περνάνε... μεταμφιέζονται σε μήνες, μέρες, ώρες και περνάνε κάτω απ'τη μύτη μου...

Αχ σύννεφα... σας κοίταζα και ξεχάστηκα!!
Τώρα πώς θα προλάβω;;

Monday 25 March 2013

Επέστρεψα

Έλειψα καιρό...

Κάποια στιγμή σκέφτηκα να μην επιστρέψω ποτέ. Να σβήσω τα πάντα...
Διαβάζοντας όμως κάποια παλιά ποστ και σχόλια, μου έλειψε αυτή η ιντερνετική επικοινωνία. 

Αποφάσισα να επιστρέψω :)

Καλώς σας βρήκα!!

Sunday 24 March 2013

Ατέλειες... Αμέλειες....


Θα ‘ρθει μια μέρα που θα υψωθείς εμπρός μου και θα ζητήσεις δικαίωση για όλες τις φορές που σε αδίκησα. Θα θυμηθείς τότε λάθη μου που μες στα χρόνια δεν κατάφερες να συγχωρήσεις και να ζητήσεις να πάρεις πίσω όσα ποτέ δεν σου έδωσα. (Δεν ήξερα πως τα ήθελες... το σκέφτηκες ποτέ αυτό;)
Κι εγώ τότε με τον εγωισμό μου ορθό μπροστά μου θα κάνω λεπτομερείς ανασκαφές στα περασμένα να ξεθάψω κάθε μικρό σου παράπτωμα και να το πετάξω μπρος τα πόδια σου. Να δείς πως κι εγώ έκανα υπομονή τόσο καιρό. Να δείς πως και τα δικά σου λάθη πονάνε και ματώνουν και έχουν βάρος ... ακριβώς όπως και τα δικά μου.
Μετά θα αρνηθείς τις κατηγορίες , εν μέρη γιατί δεν καταλαβαίνεις πώς γίνεται αυτά τα γελοία πραπτώματα να με πληγώνουν (αφού δεν έπρεπε να με πληγώνουν... αφού εσύ στη θέση μου δεν θα πληγωνόσουν) και εν μέρη γιατί είσαι πολύ εγωιστής ακόμα.
Θα φωνάξουμε, θα κλάψουμε, θα απειλήσουμε με χωρισμό και χίλια δυο άλλα... Ίσως να φύγεις για λίγο, ίσως να μην μου μιλάς για καμιά δυο μέρες... Και μετα;
Θα τα βρούμε πατώντας ελαφρά έναν απο τους εγωισμούς που στέκονται έτοιμοι στην πρώτη γραμμή.
Και μετά;
Πάλι τα ίδια και τα ίδια και τα ίδια...
Πρέπει να σε συγχωρήσω. Μα για να το κάνω πρέπει να μου ζητήσεις συγνώμη. Πρέπει να προσπαθήσεις να με καταλάβεις. Να νοιώσεις πόσο με πόνεσε .... η αναμονή της ευτυχίας....
Κι εσύ πρέπει να μου πείς. Να καταλάβω. Να σου ζητήσω συγνώμη και με συγχωρήσεις κι εσύ.
Αλλιώς πώς θα πάμε μπροστά;
Αλλιώς πώς θα αφήσουμε όλα τα άσχημα πίσω;
Αλλιώς πώς θα ξεχορταριάσουμε τα λουλούδια μας για να μπορέσουν να ανθίσουν ξανά την άνοιξη;
Αλλιώς πώς;


Πάμε απο την αρχή;

Thursday 4 August 2011

Αδιέξοδα...




Πώς αλλάζουν όλα σε μια στιγμή...

Πώς περνάει ο χρόνος χωρίς να αγγίζει τις καρδιές μας...

Άδειες μέρες, μήνες, χρόνια...

Χάνονται οι ώρες μία μία και τις βλέπω να περνάνε. Τη ζωή μου βλέπω να περνάει.


Ένα αδιέξοδο μπροστά να μου γνέφει να κόψω ταχύτητα γιατί πλησιάζει απειλητικά το τέλος.