Γυρίσανε αργά το βράδυ. Η Μαρία κοιμότανε... Τους είχε αφήσει ένα σημείωμα πάνω στο ψυγείο: «Ελπίζω να περάσατε καλά. Πάω για ύπνο γιατί έχω δουλειά αύριο. Καλό ταξίδι και θα τα ξαναπούμε σύντομα».
Ξημερώματα φύγανε, δεν είχε κοιμηθεί ακόμα. Στο κλείσιμο της πόρτας σηκώθηκε και έκανε μια βόλτα μέσα στο σπίτι. Όλα ήταν πάλι στη θέση τους. Μα... Παντού πλανόταν μια ανεπαίσθητη απουσία. Στην πόρτα ένα χαρτάκι: «Σ’ευχαριστούμε για όλα». Τέσσερις τυπικές λέξεις σε ένα μικρό χαρτάκι.
Περίμενε να περάσει λίγο η ώρα και πήρε τηλέφωνο τον Γιάννη. Ο Γιάννης δούλευε σε ένα ταξιδιωτικό γραφείο και πάντα της έβρισκε φτηνά εισητήρια. Θα πήγαινε να δεί τους γονείς της στη Ρόδο. Πήρε στη δουλειά και προποιήθηκε οτι είναι βαριά άρρωστη και θα πρέπει να μείνει μερικές μέρες σπίτι να αναρρώσει.
Έβαλε σε μια τσάντα ενα τζιν και ένα φούτερ και έφυγε για το λιμάνι. Το καράβι έφευγε σε 5 ώρες, αλλά δεν ήθελε ούτε στιγμή παραπάνω να μείνει σε αυτό το σπίτι.
Κατέβηκε στον πειραιά με το τρένο και κατευθύνθηκε προς την προβλήτα. Το καράβι ήταν ήδη εκεί. Μπήκε μέσα, έπιασε μια καλή θέση στο κατάστρωμα και ξάπλωσε. Επιτέλους μπορούσε να φύγει! Να φύγει...
Άνοιξε το βιβλίο της – πάντα κουβαλούσε βιβλία μαζί της. Της άρεσε να διαβάζει... έλεγε οτι μερικά βιβλία μπορούν να αποτυπώνουν τη σκέψη της στο χαρτί με τρόπο που εκείνη ποτέ δεν θα μπορούσε. Μέσα στο κεφάλι της έχει εικόνες που ποτέ δεν κατάφερε να μεταφράσει σε λόγια... Κι οταν τα βιβλία που διαβάζει καταφέρνουν να το κάνουν, νοιώθει να απίστευτη ανακούφιση. Είναι μια γέφυρα επικοινωνίας με άλλους ανθρώπους. Είναι μια επιβεβαίωση οτι και κάποιος άλλος ένοιωσε τα ίδια συναισθήματα σε κάποια φάση της ζωής του. Είναι ένα σημάδι οτι δεν είναι μόνη.
Αυτή την εποχή διαβάζει «Το φάντασμα της αξόδευτης αγάπης» της Μάρως Βαμβουνάκη. Πάντα της άρεσε αυτή η συγραφέας. Νοιώθει πως έχουν πολλά κοινά βιώματα. Την αγγίζει...
«Οι σχέσεις που έχτισαν και καταστράφηκαν πάντα θα είναι το κτίσμα μας και η κατεδάφισή μας, και καμία σχέση δεν έχουν με φιλία αυτά που έγιναν. Δεν μπορούν να προσποιηθούν –δεν επιτρέπεται- την αέρατη άνεση της χαρωπής φιλίας. Είναι πάντα πληγωμένες και πάντα θυμωμένες σαν παιδιά προδομένα απο τους γονείς τους. Έτσι πρέπει. Οέρωτας είναι απολίτιστος, όχι πολιτισμένος, δεν πίνεις μαζί του έναν καφέ για να πείς τα νέα σου, για να δώσεις μετά φιλάκι στον αέρα και να πετάξεις ένα βάναυσα ανάλαφρο: -να μην χαθούμε...ή -τα λέμε...».
Έτσι είναι. Πώς να προσποιηθεί τη φίλη του; Πώς να τον αντικρύσει χωρίς να πληγωθεί; Πως να αντέξει να μην του το πεί;
(συνεχίζεται...)
Ξημερώματα φύγανε, δεν είχε κοιμηθεί ακόμα. Στο κλείσιμο της πόρτας σηκώθηκε και έκανε μια βόλτα μέσα στο σπίτι. Όλα ήταν πάλι στη θέση τους. Μα... Παντού πλανόταν μια ανεπαίσθητη απουσία. Στην πόρτα ένα χαρτάκι: «Σ’ευχαριστούμε για όλα». Τέσσερις τυπικές λέξεις σε ένα μικρό χαρτάκι.
Περίμενε να περάσει λίγο η ώρα και πήρε τηλέφωνο τον Γιάννη. Ο Γιάννης δούλευε σε ένα ταξιδιωτικό γραφείο και πάντα της έβρισκε φτηνά εισητήρια. Θα πήγαινε να δεί τους γονείς της στη Ρόδο. Πήρε στη δουλειά και προποιήθηκε οτι είναι βαριά άρρωστη και θα πρέπει να μείνει μερικές μέρες σπίτι να αναρρώσει.
Έβαλε σε μια τσάντα ενα τζιν και ένα φούτερ και έφυγε για το λιμάνι. Το καράβι έφευγε σε 5 ώρες, αλλά δεν ήθελε ούτε στιγμή παραπάνω να μείνει σε αυτό το σπίτι.
Κατέβηκε στον πειραιά με το τρένο και κατευθύνθηκε προς την προβλήτα. Το καράβι ήταν ήδη εκεί. Μπήκε μέσα, έπιασε μια καλή θέση στο κατάστρωμα και ξάπλωσε. Επιτέλους μπορούσε να φύγει! Να φύγει...
Άνοιξε το βιβλίο της – πάντα κουβαλούσε βιβλία μαζί της. Της άρεσε να διαβάζει... έλεγε οτι μερικά βιβλία μπορούν να αποτυπώνουν τη σκέψη της στο χαρτί με τρόπο που εκείνη ποτέ δεν θα μπορούσε. Μέσα στο κεφάλι της έχει εικόνες που ποτέ δεν κατάφερε να μεταφράσει σε λόγια... Κι οταν τα βιβλία που διαβάζει καταφέρνουν να το κάνουν, νοιώθει να απίστευτη ανακούφιση. Είναι μια γέφυρα επικοινωνίας με άλλους ανθρώπους. Είναι μια επιβεβαίωση οτι και κάποιος άλλος ένοιωσε τα ίδια συναισθήματα σε κάποια φάση της ζωής του. Είναι ένα σημάδι οτι δεν είναι μόνη.
Αυτή την εποχή διαβάζει «Το φάντασμα της αξόδευτης αγάπης» της Μάρως Βαμβουνάκη. Πάντα της άρεσε αυτή η συγραφέας. Νοιώθει πως έχουν πολλά κοινά βιώματα. Την αγγίζει...
«Οι σχέσεις που έχτισαν και καταστράφηκαν πάντα θα είναι το κτίσμα μας και η κατεδάφισή μας, και καμία σχέση δεν έχουν με φιλία αυτά που έγιναν. Δεν μπορούν να προσποιηθούν –δεν επιτρέπεται- την αέρατη άνεση της χαρωπής φιλίας. Είναι πάντα πληγωμένες και πάντα θυμωμένες σαν παιδιά προδομένα απο τους γονείς τους. Έτσι πρέπει. Οέρωτας είναι απολίτιστος, όχι πολιτισμένος, δεν πίνεις μαζί του έναν καφέ για να πείς τα νέα σου, για να δώσεις μετά φιλάκι στον αέρα και να πετάξεις ένα βάναυσα ανάλαφρο: -να μην χαθούμε...ή -τα λέμε...».
Έτσι είναι. Πώς να προσποιηθεί τη φίλη του; Πώς να τον αντικρύσει χωρίς να πληγωθεί; Πως να αντέξει να μην του το πεί;
(συνεχίζεται...)
No comments:
Post a Comment